Arkeoloji terimi olarak Manicilik: M.S. III. yüzyılda, İranlı din reformcusu Mani tarafından kurulan dine verilen ad. Zerdüştçülükteki ikincilliği daha da ileri götürerek, bütün maddi ve bedensel olan şeyleri kötü diye niteleyerek reddetmiştir. Bu dine inananlar bir yanda katı bir cinsel oruç uygulayan seçkin zümre ile öte yandan evlenmelerine ve dünyada kanaatkârlıkla yaşamalarına izin verilen sıradan üyelere ayrılıyorlardı. Manicilik M.S. VI. yüzyılda Hıristiyanlık tarafından ezilmiştir.
Benzer Arkeoloji Terimleri:
- Minber
Camilerde cuma namazında hutbe okunan yer. Genellikle birkaç basamak y
- Urne
Yakılan cesetlerin küllerinin konulduğu vazo şeklindeki kül kaplarına
- Ekklesia
Siyasal haklara sahip yurttaşlar tarafından kurulan Halk Meclisi'ne ve
- Malakâri
Yapıların daha çok iç yüzeylerinde kullanılan ve yüzeysel alçı kabartm
- Pastas
Hellen evinde, üç ya da dört dikitle avluya açılan, hemen hemen bir du
- Gimnosofist
Yunanlılar tarafından 'çıplak filozoflar' anlamında Hindistanlı ya da
- Gamalı Haç (Swastika)
Kollarının uçları saat ibresi yönünde, dik açı yaparak kıvrılmış eşit
- Stoa
Bir sokak, agora ya da başka bir yapının yanında yer alan, üstü kapalı
- Ayak
Paye, taş ya da tuğladan örülmüş taşıyıcı mimari öğe.
- Trigylph
Dor düzeninde metoplar arasında yer alan üçlü dikey unsur.
